یادداشت استاد احمد عابدی به مناسبت درگذشت حجت الاسلام دکتر عبدالرضا زاهدی از اساتید دانشگاه اصول الدین
بسم الله الرحمن الرحیم
حضرت امام صادق علیه السلام وقتی خبر وفات ابان بن تغلب را شنیدند فرمودند «أما والله لقد أوجع قلبی موت أبان».
در این ایام سیاه که هر روز خبر درگذشت عزیزی را می شنویم، یکی از سخت ترین و غمبار ترین روزها چهارشنبه ششم مرداد ۱۴۰۰ بود که خبر ارتحال عالم وارسته، متقی و زاهد و دوست صمیمی و یار شفیق خود جناب حجت الاسلام و المسلمین آقای دکتر عبدالرضا زاهدی را شنیدم و در تنهایی خود فراوان بر فقدان این عزیز گریستم.
بیش از بیست سال از آشنائی بنده با این عالم بزرگ می گذرد و هر روز بر ارادت و علاقه ام نسبت به ایشان افزوده می شد. بنده در عمر خود کمتر چنین اشخاصی دیدهام که به معنی واقعی کلمه «مرد خدا» بودند جناب دکتر زاهدی انسانی پاک الهی و متخلق به اخلاق الهی و مکارم اخلاق بود. بسیار مقید بود که پشت سر دیگران سخنی ناگوار گفته نشود.
خود را حقیقتاً وقف خدمت به دیگران – اعم از دانشجویان، اساتید و کارکنان دانشگاه – نموده بود. زحمات و خدمات او در دانشگاه علوم و معارف قرآن کریم و بویژه در دانشکده اصول دین را بنده دیده بودم. هیچگاه دنبال نام عنوان نشان و ریاست نبود و بلکه بشدت از اینها پرهیز داشت. او دنبال قدرت و ریاست نبود گرچه اینها _ علی رغم میل باطنی او _ به سراغش می آمدند.
دکتر زاهدی در راه خدمت به دیگران شب و روز نمی شناخت، هر گونه سختی و ناگواری و ناملایمتی را برای خود میخرید و تحمل میکرد تا بتواند مشکلی از انسانی حل کند. همیشه و هر وقت او را دیدم دنبال انجام کار دیگران و خدمت به مردم بود. یک بار نشد که از مشکلات و زندگی و کار خود چیزی و شکوه ای بنماید با اینکه افرادی او را اذیت می کردند اما خداوند نیز محبت او را در دل دیگران قرار داده بود بطوری که من در طول آشنایی دیرینه خود با ایشان هرگز ندیدم کسی چیزی در نقص و یا مذمّت او بگوید. حتی آنان که اذیتش میکردند اعتراف به بزرگی و بزرگواری او داشتند.
حقیقتاً مثل او را کمتر مادر روزگار به دنیا می آورد، انسان شریف پاکدامن، خدوم، عالم، فداکار، ایثارگر و از خود گذشته. رضوان الله تعالی علیه
احمد عابدی